DAG 12 SANDDUNES - DURANGO

Aantal mijlen: 180 mijl, via State Highway 150 +160 

Camping : United Campground, Durango

Hoogte: 6500 ft.

Het is maar een klein eindje rijden om van de camping naar het Nationale Park "Great Sanddunes" te komen. We willen een pas kopen die geldig is voor de meeste Amerikaanse nationale parken, maar vandaag hoeven we in ieder geval helemaal niets te betalen. Van 21 tot 28 april is het nl. Nationale Parkenweek en dan krijgt iedereen gratis toegang.

De Sanddunes zijn de hoogste zandduinen van de Verenigde Staten en pas in 2000 tot nationaal park verklaard. Ze zijn ontstaan doordat het zand van de rivieren uit de bergen in de vlakte wordt gelegd en door de (zuidwesten) wind weer wordt terug geblazen tegen dezelfde bergkam. Men noemt dat : "sandrecycling'.

 

In de rivieren mag gespeeld en gezwommen worden. In de Medano Creek staat nu nog wel wat water maar dat zal niet lang meer duren want er is afgelopen winter niet veel sneeuw gevallen. Het niveau is eigenlijk al te laag, wat betekent dat hij in de zomer geheel droog komt te liggen.

Wij kunnen in ieder geval even heerlijk pootje baden. Dat is erg verkoelend en verfrissend waar we blij om zijn, want we hebben allebei toch wel wat last van de grote hoogte (tussen 2500 m en 3000 m.). Bovendien is het er extreem droog, er heerst daar een woestijnklimaat. 

Veel water drinken is het enige wat helpt om de hoofdpijn en duizeligheid tegen te gaan.

 

We vervolgen onze tocht via de Highway 160 West, we rijden een heel eind langs de rivier de Rio Grande (ja, ja, net als die woeste boottocht van Walibi). Een prachtige snelstromende rivier waar in de zomer inderdaad veel op geraft wordt.

We moeten een pas over om aan de andere kant van de Rockies te komen, dat doen we via de Wolfcreek Pass die op 10.856 ft. ligt. (= 3310 meter!). Het skiseizoen is afgelopen weekend gesloten maar er liggen nog overal grote resten sneeuw. 

Deze pas vormt ook de Continental Divide, oftewel de scheidingslijn van de rivieren die ofwel naar de Grote Oceaan stromen of naar de Atlantische oceaan.

Het landschap is ook geheel veranderd, in plaats van de uitgestrekte droge hoogvlaktes rijden we nu door weelderig groene bergen. Smeltende sneeuw stroomt als watervallen naar beneden. De temperatuur is trouwens nog steeds goed, we hebben geen warme truien nodig.

Wat een fantastische reisdag is dit geweest. Onderweg zijn we veel borden tegengekomen die waarschuwen voor overstekend wild maar zien slechts 1 aangereden hert..

Als Bart op de camping in Durango aan het koken is zijn we dan ook erg blij met deze nieuwsgierige toeschouwers.